15450 kilometers door Australie en terug in Nederland

Na de meest verschrikkelijke vlucht ooit zijn we weer terug in Nederland beland. Het was de bedoeling om nog een afscheidsverhaaltje in Aussie te typen, echt waar, maar we zijn er gewoon niet meer aan toe gekomen. Afijn, over de vlucht gesproken: dinsdag de 15e zouden we rond een uur of 4 Australische tijd ons vliegtuig pakken. Ver van te voren waren we ook al op het vliegveld en kwamen we er gelijk achter dat onze vlucht niet op het scherm stond. Bleek dus dat ‘ie geannuleerd was. We hoorden woorden vallen als ‘'hilton hotel'' en ‘'free accommodation'' dus dat klonk in eerste instantie niet echt vervelend, alleen werden wij gelijk doorgeboekt op een vlucht diezelfde avond om 7 uur (met een omweg via Londen) en voordat we konden tegensputteren hadden ze ons al een nieuwe boardingpass in de handen gedrukt. Deze vlucht werd uiteindelijk ook nog eens vertraagd met een paar uur (heel leuk als de engineers ineens gaan staken en ‘'per ongeluk'' de motor uit zetten waardoor het vliegtuig geen onderhoudsbeurt kon krijgen) en we kregen stapels mealvouchers die we maar aan boeken hebben besteed en werden in een soort lounge-voor-gedupeerde-reizigers gedropt waar we weer gratis noodles, koekjes en drinken aangeboden kregen.

Om 10 uur eindelijkaan boord van het vliegtuig, tussenstop in Bangkok waar we nog een ‘Final Call' kregen omdat we de tijd vergeten waren en daarna doorgevlogen naar Londen waar we onze vlucht met Britisch Airways richting Frankfurt niet meer konden halen door al deze fijne vertraging. In Londenkwamen we 11 uur in de ochtend aan, de vluchten naar Frankfurt zaten vol tot 6 uur in de avond. NEE! Niet nog een keer urenlang op zo'n vliegveld hangen pleaaase! Overal gezeurd om een vlucht naar Amsterdam wat uiteindelijk mogelijk bleek te zijn omdat Britisch Airways daar ook gewoon heen ging en op woensdag de 16^e om 6 uur 's avonds NLse tijd landen we dan eindelijk aan op Schiphol. Gingen er ondertussen al helemaal van uit dat onze bagage never nooit aan kwam omdat een steward in Sydney ons er al mooi even ingewreven had dat we via Londen vlogen, en natúúrlijk via terminal 5, en dat was volgens hem de meest verschrikkelijke luchthaven van de wereld en tot 40% van alle bagage in terminal 5 raakt zoek. Heel fijn als iemand je dat na het inchecken nog even vertelt. Uiteindelijk hebben we ons voor niks zorgen gemaakt want onze bagage kwam als 1 van de eersten op de band tevoorschijn, HA!

Wat we verder nog hebben gedaan in Australie, van begin tot eind, nog maar even kort samengevat:

• - Een bezoekje aan het Eungella National Park waar we de platypus (vogelbekdier) spotten en op een bush camping stonden waar je vanuit de douche uitkeek op het regenwoud (en die we dus ook niet gebruikt hebben
  
  )
• - Een paardrijtocht gemaakt over de meest uitgestrekte weilanden ever. Terwijl Jacob op het oudste paard achteraan sjokte (aahw) ging Petra er in galop met het 10-jarige dochtertje van de eigenaar vandoor, super! Geen laten-we-in-een-groep-achtermekaar-sjokken, nee; hier is het weiland en ga maar in galop als je dat kan!
• - We maakten een dagtocht naar Fraser Island, zaten meer in de bus dan dat we wat van het eiland zagen en hadden steeds een 5 minuten stop bij de hoogetepunten. Tegenvallertje dus.
• - Bezochten Mistique de dolfijn, die 20 jaar geleden was aangevaren door een vissersboot en nu nog steeds elke ochtend in de haven van Tin Can Bay gevoerd werd. We mochten er bij in het water staan en een visje voeren, erg bijzonder!
• - Vanaf de vuurtoren in Byron Bay hebben we ongelofelijk veel walvissen gezien, springend in de lucht en zelfs 3 naast elkaar. Hadden ook nog een Walvis tour geboekt maar daar zagen we ze niet dichterbij dan vanaf de kant.
• - Bezochten Rainbow Beach zonder teveel verwachtingen maar het bleek 1 van de mooiste stranden te zijn die we hebben gezien in Australie (zie foto's!).
• - Uiteraard moesten we ook een bezoekje brengen aan de dierentuin van Steve Irwin, die we in de stromende regen bezocht hebben en de start was van Petra's verkoudheid & ziekigheid tot aan nu. We wouden Harriet de landschildpad zien, Charles Darwin (van de evolutie theorie) had deze schildpad meegenomen bij de Galapagos eilanden en de schildpad is ondertussen zo'n 187 jaar oud. We stonden maar te wachten in de regen voor het hokje van Harriet, maar Harriet had blijkbaar geen zin om op deze regenachtige dag tevoorschijn te komen.
• - Toen we in de Lonely Planet bij het plaatsje Coffs Harbour opzochten wat er zoal te doen was, kwamen we erachter dat hier een mininatuur Holland Village was! Dat moesten we natuurlijk een bezoekje brengen! Hier zagen we voor het eerst hoe klompen worden gemaakt, spotten de martinitoren en kochten er hagelslag en beschuitjes.

En als laatste reden we weer terug naar Sydney. Er was geen camping in de buurt te vinden en dus besloten we om alvast een dag eerder naar ons hotel te gaan en kwam het dat we met onze campervan midden in Kings Cross aan het rijden waren, best wel scary als je de weg niet weet en in zo'n lompe auto moet rijden in de drukste stad van heel Aussie! De laatste 2 dagen in Sydney waren super, het weer was geweldig mooi; de zon scheen volop en we konden in ons t-shirt op het terras zitten of in het park liggen! En wij dachten nog wel dat als we terug naar Sydney gingen we ons in moesten pakken omdat het dan winter is. Een zonnige winter dan met 22 graden celsius, zo warm hebben we het hier in de paar dagen dat we terug zijn in Nederland nog niet gehad!

Onze uitendelijke kilometerstand bij terugkomst stond op.......15450 kilometer! We hebben een kaart gezien van Europa in Australie en als je zou zeggen dat je dit aantal kilometers in Europa zou rijden zou iedereen ons voor gek verklaren. Maar wij hebben het toch maar mooi gedaan, en zouden het zo nog een keertje doen!

Iedereen super bedankt voor het volgen van onze weblog en alle reacties en mailtjes die we hebben gekregen tijdens onze reis, altijd leuk om te weten dat we gevolgd worden!

Volgende trip? Hopelijk Thailand!

Zeilen bij de Whitsunday Islands

Zoals in 't vorige berichtje verteld zijn we vanaf Airlie Beach op een Maxi race zeilboot gestapt om voor 3 en een halve dag te zeilen bij de Whitsundays. Het was een BYO (bring your own) wat betekende dat je zelf voor alcohol en frisdrank moest zorgen. En dat deed dan ook iedereen; wij hadden in onze haast maar een handvol bier en 1 fles frisdrank mee terwijl de rest met krattEN bier kwam..oops!

Toen we de zeiltrip boekten hadden we de keuze uit 2 soorten zeilboten, op diegene die we nu geboekt hadden zouden we een private room hebben en in de andere een share. Was wel een verassing dat toen we op de boot aankwamen bleek dat die aardige mevrouw van 't info center de 2 boten door elkaar had gehaald en we nu dus een share room hadden met 12 anderen, waaronder een club van 6 engelsen ;).

De zeiltrip was op een echte oude race zeilboot die vroeger ook mee heeft gedaan aan races. Dat merkten we dan ook de volgende ochtend; de motor ging starten om 04:30 in de ochtend (!) en ja, je mocht heus wel blijven liggen maar als je vrijwel naast de motor slaapt en de boot dan HEEL erg heen en weer gaat...dan ben je snel boven aan op het dek ;). Tevens ook de plek waar je moet zijn voor zeeziekte en om kwart voor 5 was dan de helft van de groepook allemaal al boven het dek te vinden omdat je beneden anders kotsmisselijk werd (uiteraard had jacob nergens last van, bleef gewoon door slapen en kwam als een van de laatsten boven aan dek ;)).

Op deze boot hadden we ook de mogelijkheid voor een gratis duik, wat uiteindelijk de slechtste duik van ons hele trip is geweest. We werden ergens bij een eilandje gedropt waar we vanaf het zand de zee in moesten lopen om te duiken. Opzich niet verkeerd, was het niet dat er voor ons en met ons al tig andere duik-en snorkelgroepen zijn geweest waardoor het koraal zo dood en beschadigd was dat alles bruin en grauw was onder water. Lekker makkelijk om daar een gratis duik te geven dus. Tevens mochten we maar 20 minuten (normaal duik je ongeveer 45 minuten, afhankelijk van de hoeveelheid lucht die je gebruikt) en kregen we niet eens de kans voor een buddy-check (checken of alles bij je buddy goed zit etc.) en viel bij Jacob ineens z'n luchtfles bijna uit z'n vest! De dag erna gingen we naar het Outer Reef, waar je wel mooi kan duiken, maar dan dus tegen betaling. Deze duik hebben wij maar geskipt (al scheen het er best heel mooi te zijn) omdat we het allemaal iets te rommelig georganiseerd vonden. Later stroomde bij een andere certified duiker het lucht ineens vol vermogen uit z'n luchtfles waardoor ie met een noodgang weer omhoog moest. Fijn idee!

Anyway, we waren aan het zeilen bij de Whitsundays, een eilandengroep in het Great Barrier Reef, waar de mooiste en witste stranden van heel Australie te vinden zijn. En dus gingen we daar ook een stop maken. Heel heel HEEL vroeg in de ochtend, om zo de allereerste te zijn op Whitehaven Beach. En het was echt heaven. Zand zo wit als parelmoer (of als cocaine, het is maar waarmee je het vergelijkt) en een azuurblauwe super super heldere zee. Geweldig mooi!

Terug op de boot gingen we weer een stukje zeilen, dus regenpakje aan (we waren alsnog kleddernat van de golven) en allemaal hup op de Highside (de hoge kant) zitten. En toen we allemaal voor ons uit keken hoorden we de kapitein opeens wat schreeuwen...en sprongen er walvissen in de lucht!!! Humpbackwhales welteverstaan! We wisten dat het nu het seizoen is voor de walvissen, maar we hadden echt niet verwacht ze nu nog zo te zien!

Weer aangekomen op land had de crew een tafel bij een backpackers hostel/bar voor ons gereserveerd met daarbij een heleboel GRATIS jugs (een jug is een kan van 1,2 liter) bier! Die avond gingen we met Cam (frans meisje) en Lidia (die uit Smilde komt!) die bij hetzelfde hostel verbleven als ons de smerigste pizza ever eten en daarna de rest van de groep weer ontmoeten. Uiteraard weet je nooit wie er allemaal komt opdagen (zeker niet na die afspraak van ons in Cairns) maar toch zeker de helft was er inclusief de duikinstructeur. Kort samengevat: super gezellig, heel veel lol en ietwat te veel bier met een (zacht uitgedrukt) kater de volgende dag. Die volgende dag zijn we nog wel naar het Eungella National Park geweest, waar we de Platypus (vogelbekdier) hebben gezien die alleen in Australie in het wild voor komt!

Nuzijn we bij Rockhampton, een erg saai stadje waar we over een uurtje ook weer uit rijden. We gaan naar Hervey Bay waar we een dagtrip willen boeken voor Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld waar je per four wheel drive over heen kunt crossen. En uiteraard willen wij (met de nadruk op Jacob ;)) dan een self-drive tour gaan doen! We zouden graag wat langer er verblijven maar we hebben gewoon niet zoveel tijd meer...help help! Het wordt nu dus afstrepen wat we nog wel en niet kunnen zien..

Duiken bij het Yongala scheepswrak

Nadat we Paronella Park bezocht hadden - een kasteel ruine in een sprookjesachtig park rondom watervallen gebouwd rond 1930 door een Spaanse man, wat eigenlijk behoorlijk tegenviel en echt niet ''het beste wat we gezien hebben in heel Australie'' (volgens de guide) - hadden we een 3 daagse Escape pakket geboekt naar Magnetic Island, een paradijselijk eilandje in het Great Barrier Reef. Het koste een vermogen om onze campervan over te laten varen met de ferry, dus parkeerden wij deze op de parkeerplaats en gingen met onze backpacks verder naar het eiland. Op het eiland zaten we in een bungalow van het YHA hostel, vlakbij het strand. De eerste dag hadden we geweldig mooi weer en hebben we eigenlijk alleen aan het geweldige strand gespendeerd. De tweede dag huurden we een Brum (iedereen die deze kinderserie wel eens op tv heeft gezien snapt waar ik het over heb) look-a-like autotje om het eiland mee rond te crossen. Er scheen een fantastische snorkel baai te zijn op het eiland waar je niet per auto kon komen, maar wel door middel van een pad dat ongeveer 2 uur lopen was. Wij dat pad opzoeken, dachten dat we op de goede richting zaten maar bleken steeds verder de bush in te gaan en niet richting de kust. Na drie kwartier kwamen we er dus ook achter dat we op een totaal verkeerde route zaten die naar een fort midden in de bush leidde uit de 2e wereld oorlog, niet echt iets waar we in geinteresseerd waren bij 30 graden celsius. De snorkel baai hebben we nooit bereikt omdat er de volgende ochtend opeens zoveel wind stond dat snorkelen nou niet bepaald te doen was.

Anyways, na de Magnetic trip hadden we voor vrijdag een dagtrip naar het gezonken Yongala scheepswrak geboekt. Dit passagiersschip is in 1911 gezonken en alle 120 passagiers incl. crew zijn daarbij overleden. Pas 50 jaar nadat het schip gezonken was werd het ontdekt en inmiddels ligt het alweer zo'n dikke 90 jaar onder water. Ondertussen heeft zich er ontzettend veel koraal en vis genesteld en schijnt het 1 van de mooiste duikplekken ter wereld te zijn. Dat wouden wij met onze PADI net 1 week in de pocket wel 'ns van dichtbij zien! In plaats van onze Advanced te gaan halen (dat was toch echt iets te prijzig om er bij te doen) besloten we om 2 Adventure Dives te gaan doen. Als je 5 Adventure Dives bij elkaar ''verzamelt'' krijg je automatisch je advanced. Dus proberen we het op deze manier.

Per four wheel drive werden wij en het duikgroepje over het strand naar de speedboot gebracht waarmee we letterlijk over de golven vlogen. Verbazingwekkend genoeg had ik (Petra) hierbij juist helemaaal geen last van zeeziekte, terwijl bij de boottrip de vorige keer waarbij de boot door de enorme wind en golven alle kanten op deinsde, al na 5 minuten met een papieren zakje buiten de reling liep te kotsen. Eenmaal aangekomen bij het rif was de visibility onderwater onzettend goed (tot 18 meter zichtbaarheid kon je vanaf de oppervlakte onder water kijken, we hebben ook wel eens een ochtend 5 meter gehad, die waarover ik vertelde Sandra :P, dus kun je nagaan) en begonnen we met onze eerste Adventure Dive, een Deep Dive. Daarbij gingen we 27 (!) meter onderwater en moesten we een skill uitvoeren tegen de narcose die je bij dieptes rond de 30 meter kunt krijgen (een soort dronken onder water wordt je dan vanwege de druk). We moesten cijfers aan wijzen en dan op onze neus wijzen, om te zien of ons richtingsgevoel nog okay was. Verder moest je op de kleuren letten, bij een diepe duik verlies je namelijk bepaalde kleuren en dat konden we zien aan de pet van de instructor die normaal rood was en op de bodem paars was in onze ogen (de kleur rood verlies je als eerste onder water). De volgende Adventure Dive was de Wreck Dive. Simpelweg gewoon het duiken bij het scheepswrak dus. Ontzettend indrukwekkend want we konden de masten zien, de toilletten en andere duidelijk herkenbare dingen. Verder hebben we hier nog nooit zoveel vissen (onzettend grote zeerschildpadden die om eens heen zwemmen en mega grote Queensland Groppers, de grootste vissen die je kunt zien onder water) op 1 plek onderwater gezien en was het tot nu toe absoluut de 2 beste duiken die we hebben gehad!

Okay, voor nu staan we bij Airlie Beach, een onzettend toeristisch backpackers paradise, wel grappig opzich. We staan op een campingplek bij een hostel omdat dat super goedkoop was. Enige nadeel is de mega nightclub en bar die er aan vast zit, maar ach het is niet voor niets budget accomodation ;). Voor maandag hebben we een Maxi zeiltrip van 3 dagen geboekt waarbij 1 gratis duik zit, altijd fijn! Verder gaan we zeilen bij de Whitsundays en maken dan een stop bij het mooiste Bounty eiland met parelwitte stranden dat daar is. Ja, wij vermaken ons hier nog wel!

x Peet en Jacob

Duiken tussen Nemo en de haaien

De afgelopen 5 dagen waren voor ons de meeste intensieve maar ook de meest fantastische dagenvan ons hele reis tot nu toe. We kunnen namelijk bij deze zeggen dat we ons duikbrevet (PADI) gehaald hebben!

We begonnen met een 2-daagse pool en theorie training in de duikschool zelf. Behoorlijk lange dagen waarbij we begonnen om half 9 's morgens en eindigden om 6 uur 's avonds. Voor de handigheid kregen we een Nederlands theorie boek om te leren, wat later alleen maar onhandig bleek te zijn. De lessen, video's en het leren duiken wordt natuurlijk allemaal in het engels gegeven en de termen die je later gebruikt zijn ook in het engels. Ik denk namelijk niet dat we in Nederland veel zullen gaan duiken, dat is toch stukken mooier in de wat tropischere gebieden. Anyways, bij stom toeval hadden we voor de theorie en de lessen in het zwembad les van een instructeur uit Groningen! Hij woonde al wel heel lang in Australie, en kon makkelijker engels spreken dan nederlands, maar toch! Wij waren de eerste Nederlandse studenten die hij had in de afgelopen 2 jaar!

Na de theorie en de pool training moesten we op de laatste dag een theorie examen afleggen voordat we op de boot konden voor de echte open water dives! Het theorie examen hadden we gehaald (wel grappig detail: Jacob had het hele boek van tevoren al van voor naar achteren uit gelezen en Petra nog helemaal niets. Petra had 0 fouten op de oefen quizen en Jacob 3 fouten :P) en toen konden we eindelijk op de boot stappen.

Van het begin tot eind zaten we steeds bij hetzelfde groepje studenten wat erg leuk was. Abby uit New York, Paula uit Colombia, Martin uit Engeland, Edward uit Wales, Rob uit Canada, Pam uit Nieuw Zeeland en Jeremy uit Calafornia. Ohja, en dan had je ook nog CD (of hoe hij zichzelf ook noemde) een vreselijk irritante Amerikaan uit Texas (inclusief cowboyhoed en zwaar boeren accent) van rond de 50 die zich steeds bij ons mengde en waar vooral wij en Abby een hekel aan hadden. Het was een typische George Bush figuur en volgens Abby de typische Amerikaan waar zij een hekel aan had.

De eerste duik in de oceaan was best spannend. Onder water moet je allerlei skills (vaardigheden) afronden om je uiteindelijk PADI te kunnen halen. En het is behoorlijk verrot als je onder water op 14 meter diepte je masker een minuut af moet doen en vervolgens weer op je hoofd zetten. Automatisch raak je dan een beetje in paniek omdat je niks meer ziet en het zoute water ontzettend prikt in je ogen. Gelukkig hebben we dat nu allemaal achter de rug! We hebben een heleboel mooie vissen gezien (in Cairns hebben we nog een reef teach gevolgdwaar een bioloog alle vissen en koraal liet zien en benoemde zodat je dat makkelijker herkent als je eenmaal onder water bent) waaronder: een heleboel Nemo's (clownfish), Lion Fish, Unicorn Fish, Moray Eel, White Reef Sharks, Green Turtles, Christmas Three Worm, Sea Cumcumbers,Bat Fishes, Angelfish, Giant Clamen nog wel veelmeer waarvan we de naam kwijt zijn. Ik zou zeggen: zoek ze op op google en je krijgt een beetje een idee van wat we hebben gezien!

Nadat we ons Open Water Course hadden gehaald konden wij ook mee gaan op een night dive. In het donker namen we met een gids een duik onder water en zwommen we letterlijk tussen de haaien. De haaien waren we nog niet eens zo eng, de Giant Travely (weet niet
hoe je het schrijft) is een grote donkere vis die de hele weg achter je aan blijft zwemmen en aan alle kanten (onder je benen, langs je hoofd etc) aan je voor bij schiet. Veel schrikbarender dan de haaien!! Op de laatste dag konden we aan onze fun dives beginnen. Nu konden we alleen, zonder onze instructeur (wij hadden een Japanse die heel geduldig en rustig was, veel beter dan dat de Australische die juist heel druk en snel geirriteerd was) en met onze buddy (je moet altijd met 1 persoon, je buddy, gaan duiken) duiken! Veel relaxter en echt onzettend tof. We hebben trouwens in de duikschool ook ons eigen duik (-en snorkel) masker met snorkel aangeschaft. Een rib uit ons lijf, want die dingen zijn duur (tenzij je naar een speelgoedwinkel gaat natuurlijk :P) maar het is veel prettiger duiken dan de rentals van de duikschool die niet goed aansloten op je hoofd en waardoor je steeds water in je masker krijgt. Ja, dat was absoluut een goede aankoop!

Nadat we weer aan wal waren hebben we afscheid genomen van iedereen en zouden we diezelfde avond met een paar anderen nog bij een pub afspreken. Wij naar het hostel toelopen (het grootste hostel ooit gezien, met een huge bar en nachtclub er in gebouwd) waar we de rest zouden ontmoeten maar...we konden niemand vinden. Wel zagen we Emily, 1 van de instructors, die naar het Casino ging en de rest van de instructors ging meeten. Wij er later ook heen, maar het Casino was zo onzettend groot dat we niemand meer terug konden vinden dus uiteindelijk zijn we maar terug gegaan naar onze camper. Beetje een domper op onze laatste avond in Cairns!

Gisteren zijn we, na weg zijn gereden uit Cairns, langs een Croc Farm gegaan. Letterlijk: een boerderij waar krokodillen worden gefokt voor het leer en het vlees. Klinkt zieliger dan het is, want ze houden er ook gewoon grote krodillen ter opvang (die bv. een keer iemand hebben aangevallen) voor de show. Wij liepen mee met een tourtje en zagen hoe de crocs (de grootste was 5,2 meter lang!!) door hun verzorgers a la Steve Irwin werden gevoerd en benadert. Ze hadden er ook American Alligators die ze voor de fun hielden en ze alsof het een hondje was vast pakten op hun schoot omdat ze ''erg sociaal'' waren. Zij liever dan ik!

Op het eind kregen we de mogelijkheid een baby krokodil vast te pakken (waarop Petra zei dat ze zo zacht aanvoelen en de verzorger droog antwoordde: ''Yeah that's because we make handbags from them''), werd er een 2,5 meter lange slang om onze nek gelegd (die in Petra haar shirt kroop!!!) en werd er een Dragon Lizard (soort hagedis) voor de ''grap'' op Petra's hoofd gezet.

Dit was zo ongeveer wat we de afgelopen 5 dagen t/m nu hebben meegemaakt. Voordat we de duiktrip hadden geboekt zijn we nog naar Cape Tribulation geweest. Ooit eens gezien op RTL Travel waarin Floortje op een geweldige camping aan een geweldig strand stond en dus gingen wij deze camping ook opzoeken. Het was inderdaad een onzettend mooie locatie,100 meter van het strand af (rainforest meets the beach). Een onzettend groot strand met bijna geen toeristen en zeker 1 van de mooiste locaties qua strand wat we tot nu toe in Australie hebben gezien. Jacob is er gaan zeevissen (niks gevangen, behalve tig keer vast komen te zitten in een boom of tak) en verder hebben we erg eigenlijk alleen maar gerelaxed. We hebben nog een Nederlands stel ontmoet en daar hebben we een hoop tips van gekregen waaronder een plek waar wilde dolfijnen worden gevoerd en je er bij in het water kunt staan. Gratis! Dat gaan we ook nog zeker opzoeken aan de oostkust.

Verder hebben we nog een dag verspild aan een toeristische treintje dat door de bergen naar een toeristisch dorpje ging. Onzettend zonde van ons geld, de rit was opzich wel mooi langs watervallen en mooie uitzichten, maar het dorpje was zooo ontzettend saai. We gingen er maar een Koala parkje bezoeken, een kleine dierentuin waar de dieren op elkaar gepropt zaten. Er zaten 6 koala's op een heel klein stukje Ecalyptus (geen idee hoe je het schrijft) boom die om de zoveel minuten door Japanse toeristen voor een heleboel geld werden vast gehouden. Op hun kont was ook geen vacht meer omdat ze zo vaak werden vast gehouden. Erg sneu. Daar deden we dus mooi niet aan mee en na een paar kangaroo's gevoerd te hebben zijn we snel weer naar buiten gegaan en hebben we een trein eerder terug genomen naar Cairns.

Cairns is trouwens erg relaxed, echt het typische soort stad waar we wel zouden kunnen wonen. Helaas was de Lagoon, een mega groot zwembad gebouwd aan de zee, DICHT! Wegens verbouwingen tot en met 31 juni!! Dat ging dus aan onze neus voorbij.

De next trips die ons voor de boeg staan zijn: Paronella Park (we hadden er nog nooit van gehoord maar het schijnt de attractie hier te zijn), een Fairytale achtige kasteeltje rondom watervallen gebouwd door een Spaanse man. Verder willen we morgen of overmorgen richting Mission Beach, schijnt er leuk te zijn, en misschien een skydive (parachutesprong) maken! Het ligt even aan de prijs en anders willen we het boven de Whitsundays doen. Ook zitten we er serieus aan te denken bij de Whitsundays een zeiltrip te maken waar je ook als certified duiker kunt duiken en misschien willen we ons advanced nog halen. Dat is weer een stapje hoger dan het gewone duikbrevet. Bij je PADI kun je tot 18 meter duiken, met je advanced tot 30 meter. Scheepswrakken liggen vaak dieper dan 18 meter en deze kunnen we met onze gewone duikbrevet niet doen. Bovendien moet je ook een speciality doen zoals underwater photograpy wat ook erg goed is voor je balans onder water (neutraal drijfvermogen, en dat is best moeilijk!). Dus we zullen zien! Nog maar 4 weken te gaan en dan moeten we alweer naar huis..totaal geen zin in!

xxx Petra en Jacob

2600 kilometer verder en aan de oostkust beland

Nadat we bij Darwin het Litchfield National Park hadden bezocht, reden we verder naar het Kakadu National Park. Deze viel een beetje tegen omdat de mooiste plekjes alleen per four wheele drive te bezichtingen waren of gewoon nog afgesloten voor publiek door het regenseizoen. Er was een waterval die we wel konden bekijken (en in zwemmen!) en al was het 40 km. op een unsealed road, volgens het information center was dit 'peace of cake with our van' en dus vertrouwden wij daar maar op. Nou, dat hebben we geweten. Na ee paar kilometer was het overduidelijk dat de wegwerkzaamheden hier al een hele poos stil bleken te staan (of zoals de Aussies hier zeggen over de mentaliteit in 't Northern Territory: 'not today, not tommorow..maybe next month!') en reden we over zoveel stenen, keien, gaten en modder dat we ons afvroegen of ons servies het wel overleefd had en vonden we zelfs nog een losse schroef die uit een kastje was getrilt. Die waterval hebben we dus nooit bereikt.

In het Kakadu zijn we verschillende Nederlanders tegen gekomen die het allemaal hadden over de ''Jumping Crocodiles''. Hadden we iets gemist?! Ja dus. Krokodillen die vanaf een bootje met een vishengel met daaraan een klomp vlees werden gevoerd. Vandaar de naam dus. Omdat wij toch ook wel wilde crocs wilden zien hebben we op onze weg terug bij het plaatsje Katherine een ''Crocodile Night Adventure Tour'' gedaan. Op een bootje gingen ook wij nu de rivier op en konden we met een speciale zaklamp naar de oevers schijnen die de rode ogen van de crocs reflecteerde. We meerden aan bij een strandje, hadden een echte Aussie BBQ en werden op 3 meter afstand vergezeld van een krokodil die werd gevoerd. Jacob zat er op ongeveer 1 meter afstand met zijn fototoestel bovenop. Petra op ongeveer 10 meter nadat de krokodil een brul vergelijkbaar met die van een leeuw liet vrijkomen. Na de BBQ konden we vanaf de boot allemaal schildpadden voeren die je zelfs in het donker nog in het heldere water konden zien.

De dag erna zijn we gaan kanoen bij de Katherine Gorge. Een gebergte waar een rivier door heen stroomt. Ok, er waren dan wel crocs aanwezig in de rivier maar dit waren ''freshies'', zoetwater krokodillen die niet gevaarlijk zijn. Tenzij ze zich bedreigd voelen natuurlijk..Anyways, wij hebben ze gelukkig niet gezien en onze kano is ook niet omgekieperd.

In Katherine hebben we op de camping onze buren uit Zuidlaren gedag gezegd (die al 29 jaar in Aussie woonden maar nog plat Drents praatten) en begonnen we aan onze reis van 2600 km. richting Cairns. Toch is zo'n weg nooit saai. Kant en klare houten huizen worden per road train over de weg vervoerd, die zo uitsteken dat je met je 120 km/u wel in de berm moet stoppen. Ook is het altijd weer spannend om een road train van 55 meter in te halen en hoor je op het toilet (echt waar!) de leukste verhalen. Zo vertelde een man tegen Jacob dat ze van Cairns naar Darwin verhuisden en hun hele inboedel in hun 4x4 (4WD) bij zich hadden. Of een man die opschepte dat hij een 4WD had met een 7,3 liter V8 turbo motor en daarachter een caravan van 4 ton. Meer dan het hele hebben en houden van die man daarvoor. Verder rijden we regelmatig door en naast bosbranden, die ze hier expres aansteken om zo verdere uitbreiding van brand voor te zijn.

Nu zijn we in Port Douglas beland en echt waar, de route Cairns - Port Douglas is bijna net zo indrukwekkend als de great Ocean Road, misschien nog wel mooier. Weer rijd je zo dicht langs de kust dat je bij wijze van spreken je vinger in de zee kunt stopen en kom je langs mooie uitkijkpunten en verborgen strandjes. (zie foto!)

Op Port Douglas zijn we ook verliefd geworden. Een heel klein stadje dat grenst aan het regenwoud en het strand, met allemaal restaurants, barretjes en boutique winkeltjes. Een beetje zoals een Turkse badplaats maar dan zonder de opdringerige verkopers en namaak kleding (nog offence..).

Op aanraden van de Lonely Planet zijn we naar het beste seafood restaurant in town geweest en hebben daar een overheerlijke 3 gangen menu gehad. Als voorgerecht een sushi plate, gevolgd door Moon Fish (een tropische vis rechtstreeks uit het rif) met olijven en zalm met mosselen. Zelfs de Ice Thee werd hier zelf gemixt met een siroop en in een groot cocktail glas geserveerd. Uiteraard hoort bij een chique restaurant ook verschillend soort bestek en Petra had voor het voorgerecht alweer het verkeerde bestek te pakken en moest haar hoofdgerecht eten met het voorgerecht bestekje. Gelukkig is vis niet zo moeilijk te snijden.. Het was een rib uit ons backpackers budgetje maar absoluut de moeite waard!!

Hierna zijn we van plan naar Cape Tribulation te gaan waar we met onze campervan met een ferryboot moeten komen. De rest van de dagen zijn we van plan te vullen met winkelen (wat we hier al schandalig veel hebben gedaan), aan het strand hangen, eten, zonnen, door het regenwoud wandelen en last but not least..een duikschool vinden om ons duikbrevet (PADI) te halen tijdens een cursus van een paar dagen op een zeilboot in het Great Barrier Reef. Kunnen niet wachten!

Liefs Petra en Jacob

Kamperen in het regenwoud en zwemmen in watervallen

Eindelijk zijn we in een omgeving terecht gekomen waar het er stukken groener uitzieten we nu het tropische vakantie idee krijgen (+- 35 graden). De warmte hadden we ook al in de woestijn (30 graden), maar nog een week in een verdorde omgeving met alleen maar rood zand en vliegen en we zouden serieus heimwee naar huis krijgen. Ook is het fijn om nu door een stad te lopen (Darwin) zonder dat onze hand wordt vast gegegrepen door een Aboriginal die zichzelf als commericeel product verkoopt: 'You want on picture with me? 5 dollar!'. Alsof we met zo'n oma met snotneus en gescheurde kleren op de foto willen.

Richting Darwin hadden we onze duur aangeschafte camping boek van Australie weer eens raad gepleegd omdat hier nogal wat gratis campings in vermeld staan. De laatste keer dat we deze gebruikt hadden was op weg naar de Blue Mountains, waarbij we vast kwamen te zitten op een heuvel en de desbetreffende camping niet eens bleek te bestaan. Dat boek hadden we dus ver weg gestopt.

Deze gratis 'camping', het was eigenlijk gewoon een rest area met toilet, BBQ en plekken om een vuurtje te stoken, bleek wel te bestaan. Normaal gesproken komen hier ontzettend veel backpackers op af wat gratis = gratis. Nu stonden we weer heerlijk tussen de 4x4's met sleurhutten erachter.

Jacob ging fikkie stoken en al gauw werden we bij de club van 50+ers gevraagd. Wij kwamen met ons kopje koffie en thee, zij hadden de flessen wijn al op tafel staan. Omgekeerde wereld dus.

Na een paar uur met de paar Aussies en Ieren te hebben gepraat ('It's amazing how good you Dutch people speak English!') kwamen we tot de conclusie dat:

1.) Ze dezelfde passie delen met Petra's ouders: Midsummer Murders.

2.) We in Nederland toch iets goed verkeerd doen in vergelijking met Australie: ze waren allemaal in de 50 en allemaal al retired. (met pensioen)

Tijdens het rijden door de Northern Territory staan er om de zoveel kilometer borden langs de weg met: ''Sleepy? Powernap now!''. Ook krijg je bij de meeste benzinestations als driver gratis koffie, dit om slaperige bestuurders van de weg te houden. Vinden wij helemaal niet erg natuurlijk. Bij onze laatste stop landde er achter ons een helikopter die ook even naar binnen snelde voor een bakkie en daarna weer de lucht in vloog. Normaalste zaak van de wereld hier.

Verder hebben we de afgelopen dagen gespendeerd met kamperen in het regenwoud (Litchfield National Park) en namen we daarbij een ochtendduik in de watervallen. Tropischer kan haast niet. Knettergek worden we ondertussen wel van de vliegen. Je ziet ze niet, het lijkt alsof ze zich verstopt hebben maar zodra je slaapt ten aanval gaan met als het gevolg dat onze benen en armen omkomen in de muggenbulten. En ze jeuken ver-schrik-ke-lijk. In de bush kochten we een anti-muggenspray dat de locals ook schijnen te gebruiken, wel 10 dollar duurder dan de normale prijs in de supermarkt maar in de bush was het enige wat er was een armzalig kioskje. En dan werkt de anti muggenspray dus blijkbaar ook niet echt.

Na het regenwoud kamperen zijn we bij Darwin op een 'luxe' (23 euro per plek pernacht, maar dat is voor Australische camping begrippen erg duur)camping resort gaan staan waarbij we het grote zwembad met palmbomen en nagemaakte waterval exclusief voor onszelf alleen hadden. Er zat gewoon nooit iemand in. Maar wij dus lekker wel.

In het tropische weer blijven we nog wel een poosje, wat hierna gaan we richting Cairns.

See ya!

x Petra (die trouwens altijd verhaaltjes schrijft) en Jacob (die altijd fototjes upload)

Uluru, Kata Tjuta en Alice Springs

Even snel een kort verhaal vanuit een internetcafe in Alice Springs. We zitten nu exact in het midden van Australie! Ook is het weer hier nu bijna gelijk aan dat van Nederland; het is hier nu 30 graden. Gelukkig niet meer het koude weer van het zuiden anders zouden we straks nog bijna heimwee krijgen ;).

Deze week zijn we na Coober Pedy door gereden naar Uluru (Ayers Rock)en Kata Tjuta (The Olga's). Er is daar een resort bij gebouwd, genaamd Yulara, en daar is ook gelijk de enige camping waar je kunt staan, het dichtste bij het national park. Lekker prijzig dus ook. Verder doet het resort een beetje aan Center Parcs denken; winkels en hotels allemaal in 1 domeintje gebouwd. Ook heerlijk toeristisch dus weer.

Uluru!

Rondom de Uluru hebben we de Base Walk gedaan, dit is een route van ongeveer 10 km. en gaat helemaal om de rots heen. Elke hoek van Uluru is weer anders van kleur en grootte, dus die wandeling in de hitte was de moeite wel waard. Als je diep in de verte keek zag je ook kleine stipjes boven op de Uluru staan, dit zijn dus gewoon mensen die ervoor kiezen om bovenop de Uluru te lopen, levensgevaarlijk! Overal staan waarschuwingsborden aan gegeven dat het af te raden is er op te klimmen omdat het ten eerste levensgevaarlijk is (er zijn al 35 toeristen omgekomen door het beklimmen van Uluru) en het is ook nog onrespectvol tegenover de Aboriginals omdat het voor hun een heilige betekenis heeft. Vooralsnog wordt het door de Australische regering niet verboden, en is het dus volgens de wet wel mogelijk om er op te lopen maar voor de Aboriginals is het beledigend en het is gewoon niet respectvol. Erg krom dus.

Zoek Petra!

Na de eerste dag 10 km. op de Uluru te hebben gelopen gingen we de volgende dag 7,4 km. rondom Kata Tjutu lopen. Dit zijn grote ronde mololieten die bij elkaar liggen en waarvan sommige nog groter zijn dan Uluru. Wij vonden deze route veel spectaculairder omdat je nu echt omhoog klom (niet voor nette japanse toeristjes met paraplutjes tegen de zon bestemd dus) en tussen de Olga's in stond en onwijs mooie uitzichten hebt op de valleien die er midden in liggen. Check de foto's maar!

Na 2 expensive nachten op het Yulara Resort gingen we 100 km. terug om bij een gratis camping te staan bij een roadhouse (bezinepompstations in de outback) waar ook gewoon Emu's vrij rond liepen naast je camper! Again: check de foto's ;). De next day gingen we richting Alice Springs, waar we nu dus ook nog zijn.

In Alice Springs zijn we 2 dagen gebleven, hebben de Royal Flying Docters Service bezocht die in de hele Australische outback van medische hulp voorzien door middel van vliegtuigen en helikopters en zijn naar The School of Air geweest. Dat laatste was leuk om te zien, omdat kinderen die in de Australische Outback erg afgelegen wonen, hier door middel van computers en radio les krijgen. De omtrek waarin de kinderen wonen bedraagt 1,3 miljoen vierkante kilometer! Ze zien elkaar ongeveer 2 keer per jaar, waarin ze bijeenkomen in Alice Springs en uitgerekend op de dag dat wij er waren was er zo'n meeting dus konden we geen live schooldag meevolgen via de ruimte waarin de leraar via de PC contact heeft met de kinderen. Helaas!

In Alice Springs hebben we een gratis uurtje Didgeridoo les gevolgd. Erg leuk en ook veel moeilijker dan het lijkt door de ademtechnieken die je moet gebruiken. Jacob wou al voordat we naar Australie gingen een didgeridoo hebben en na 100 gallerijen in en uit te zijn gelopen (want in Alice Springs schijn je de meeste Aboriginal Art te hebben) heeft ie er uiteindelijk eentje gekocht. De basistechnieken van het bespelen kennen we nu (Jacob alleen wel wat beter..) en de didgeridoo zit waarschijnlijk morgen op zee onderweg naar NL! Dus die kunnen Jacob's ouders over zo'n week of 10, op z'n snelst 8, thuis verwachten!

Jacob aan 't didgeridoo spelen

Omdat we zoveel gallerijen in waren gelopen zagen we ook dat de prijzen enorm veel verschillen. We hadden een erg mooi Aborginial Art Painting gezien en deze was bij de eerste winkel 180 dollar waarvan 20 procent korting. Hmm, dachten wij, dat is nog de moeite waard. Bij toeval liepen we een andere winkel in en daar bleek exact dezelfde painting 80 (!) dollar te zijn!! Omdat dit zo'n groot verschil is vroegen we hoe dit zat, en het bleek dat de echte Aboriginal schilder die het maakte, in deze gallerie zijn paintings schilderd en ze dus direct verkoopt. Die andere gallerijen zetten er gewoon ontzettend veel winstmarge op voor hun zelf. Wij dus blij dat we die van 180 dollar met 20 procent korting (dikke bulshit korting dus) niet hebben gekocht, en lekker wel die van 80 dollar.

In Alice Springs zwermt het trouwens van de Aborginals, maar dan wel van de luie vieze Aboriginals die in de parken op het gras aan het bier drinken zijn en irritant luidruchtig op straat aan het schreeuwen zijn met hordes kinderen achter ze aan. De eigenaresse van de gallerij vertelde dat deze Aboriginals helemaal niet uit Alice Springs komen maar uit Communities verderop en alleen naar Alice Springs komen voor drank & drugs. Je kunt hier 's avonds dus ook beter niet alleen over straat lopen.Er jammer voor de goeie Aborginals die wel hard aan het werk zijn en een normaal leven leiden.

Okay, dat was het wel weer voor nu! Morgen gaan we richting Darwin met een tussenstop bij de Devils Marbels en Katherine. Zoek maar op google!

Liefs Petra en Jacob

Ps. en iedereen natuurlijk heeeeel erg bedankt voor alle felicitaties :).

Australisch telefoonnummer

Petra's telefoon is vandaag officieel kapot gegaan, dus voor iedereen die wil bellen of smsen (ook omdat 't haar verjaardag is

) kan dat vanaf nu doen op ons Australische nummer:

+61447669240

Een tip: via belknaller.nl of belpiraat.nl kun je een 0900 nummer ervoor zitten en bel je voor 9 cent per minuut naar ons. Dit is echt spotgoedkoop en uit ervaring weten we dat het werkt! Het tijdsverschil tussen ons is nu +8,5 uur. Als jullie in de middag bellen is het bij ons avond, dat komt meestal het beste uit.

Ok, wij gaan Uluru/Ayers Rock eens van dichtbij bekijken!

Liefs Petra en Jacob