Na de meest verschrikkelijke vlucht ooit zijn we weer terug in Nederland beland. Het was de bedoeling om nog een afscheidsverhaaltje in Aussie te typen, echt waar, maar we zijn er gewoon niet meer aan toe gekomen. Afijn, over de vlucht gesproken: dinsdag de 15e zouden we rond een uur of 4 Australische tijd ons vliegtuig pakken. Ver van te voren waren we ook al op het vliegveld en kwamen we er gelijk achter dat onze vlucht niet op het scherm stond. Bleek dus dat ‘ie geannuleerd was. We hoorden woorden vallen als ‘'hilton hotel'' en ‘'free accommodation'' dus dat klonk in eerste instantie niet echt vervelend, alleen werden wij gelijk doorgeboekt op een vlucht diezelfde avond om 7 uur (met een omweg via Londen) en voordat we konden tegensputteren hadden ze ons al een nieuwe boardingpass in de handen gedrukt. Deze vlucht werd uiteindelijk ook nog eens vertraagd met een paar uur (heel leuk als de engineers ineens gaan staken en ‘'per ongeluk'' de motor uit zetten waardoor het vliegtuig geen onderhoudsbeurt kon krijgen) en we kregen stapels mealvouchers die we maar aan boeken hebben besteed en werden in een soort lounge-voor-gedupeerde-reizigers gedropt waar we weer gratis noodles, koekjes en drinken aangeboden kregen.

Om 10 uur eindelijkaan boord van het vliegtuig, tussenstop in Bangkok waar we nog een ‘Final Call' kregen omdat we de tijd vergeten waren en daarna doorgevlogen naar Londen waar we onze vlucht met Britisch Airways richting Frankfurt niet meer konden halen door al deze fijne vertraging. In Londenkwamen we 11 uur in de ochtend aan, de vluchten naar Frankfurt zaten vol tot 6 uur in de avond. NEE! Niet nog een keer urenlang op zo'n vliegveld hangen pleaaase! Overal gezeurd om een vlucht naar Amsterdam wat uiteindelijk mogelijk bleek te zijn omdat Britisch Airways daar ook gewoon heen ging en op woensdag de 16^e om 6 uur 's avonds NLse tijd landen we dan eindelijk aan op Schiphol. Gingen er ondertussen al helemaal van uit dat onze bagage never nooit aan kwam omdat een steward in Sydney ons er al mooi even ingewreven had dat we via Londen vlogen, en natúúrlijk via terminal 5, en dat was volgens hem de meest verschrikkelijke luchthaven van de wereld en tot 40% van alle bagage in terminal 5 raakt zoek. Heel fijn als iemand je dat na het inchecken nog even vertelt. Uiteindelijk hebben we ons voor niks zorgen gemaakt want onze bagage kwam als 1 van de eersten op de band tevoorschijn, HA!

Wat we verder nog hebben gedaan in Australie, van begin tot eind, nog maar even kort samengevat:

• - Een bezoekje aan het Eungella National Park waar we de platypus (vogelbekdier) spotten en op een bush camping stonden waar je vanuit de douche uitkeek op het regenwoud (en die we dus ook niet gebruikt hebben
  
  )
• - Een paardrijtocht gemaakt over de meest uitgestrekte weilanden ever. Terwijl Jacob op het oudste paard achteraan sjokte (aahw) ging Petra er in galop met het 10-jarige dochtertje van de eigenaar vandoor, super! Geen laten-we-in-een-groep-achtermekaar-sjokken, nee; hier is het weiland en ga maar in galop als je dat kan!
• - We maakten een dagtocht naar Fraser Island, zaten meer in de bus dan dat we wat van het eiland zagen en hadden steeds een 5 minuten stop bij de hoogetepunten. Tegenvallertje dus.
• - Bezochten Mistique de dolfijn, die 20 jaar geleden was aangevaren door een vissersboot en nu nog steeds elke ochtend in de haven van Tin Can Bay gevoerd werd. We mochten er bij in het water staan en een visje voeren, erg bijzonder!
• - Vanaf de vuurtoren in Byron Bay hebben we ongelofelijk veel walvissen gezien, springend in de lucht en zelfs 3 naast elkaar. Hadden ook nog een Walvis tour geboekt maar daar zagen we ze niet dichterbij dan vanaf de kant.
• - Bezochten Rainbow Beach zonder teveel verwachtingen maar het bleek 1 van de mooiste stranden te zijn die we hebben gezien in Australie (zie foto's!).
• - Uiteraard moesten we ook een bezoekje brengen aan de dierentuin van Steve Irwin, die we in de stromende regen bezocht hebben en de start was van Petra's verkoudheid & ziekigheid tot aan nu. We wouden Harriet de landschildpad zien, Charles Darwin (van de evolutie theorie) had deze schildpad meegenomen bij de Galapagos eilanden en de schildpad is ondertussen zo'n 187 jaar oud. We stonden maar te wachten in de regen voor het hokje van Harriet, maar Harriet had blijkbaar geen zin om op deze regenachtige dag tevoorschijn te komen.
• - Toen we in de Lonely Planet bij het plaatsje Coffs Harbour opzochten wat er zoal te doen was, kwamen we erachter dat hier een mininatuur Holland Village was! Dat moesten we natuurlijk een bezoekje brengen! Hier zagen we voor het eerst hoe klompen worden gemaakt, spotten de martinitoren en kochten er hagelslag en beschuitjes.

En als laatste reden we weer terug naar Sydney. Er was geen camping in de buurt te vinden en dus besloten we om alvast een dag eerder naar ons hotel te gaan en kwam het dat we met onze campervan midden in Kings Cross aan het rijden waren, best wel scary als je de weg niet weet en in zo'n lompe auto moet rijden in de drukste stad van heel Aussie! De laatste 2 dagen in Sydney waren super, het weer was geweldig mooi; de zon scheen volop en we konden in ons t-shirt op het terras zitten of in het park liggen! En wij dachten nog wel dat als we terug naar Sydney gingen we ons in moesten pakken omdat het dan winter is. Een zonnige winter dan met 22 graden celsius, zo warm hebben we het hier in de paar dagen dat we terug zijn in Nederland nog niet gehad!

Onze uitendelijke kilometerstand bij terugkomst stond op.......15450 kilometer! We hebben een kaart gezien van Europa in Australie en als je zou zeggen dat je dit aantal kilometers in Europa zou rijden zou iedereen ons voor gek verklaren. Maar wij hebben het toch maar mooi gedaan, en zouden het zo nog een keertje doen!

Iedereen super bedankt voor het volgen van onze weblog en alle reacties en mailtjes die we hebben gekregen tijdens onze reis, altijd leuk om te weten dat we gevolgd worden!

Volgende trip? Hopelijk Thailand!