Na heel veel kilometers te hebben gereden (300 kilometer is hier niks meer) zijn we aangekomen in Coober Pedy. Het plan was om daar gisteren al te zijn, maar Petra had weer last van een knallende koppijn en om dan 6 uur lang in een auto te hobbelen met de felle zon erop is dan niet zo'n goed idee. Dus zijn we in een dorp 2 uur verderop gestopt, om zo de rit van 6 uur de volgende dag een beetje te breken. Ze vertellen je hier trouwens altijd de tijd over hoe lang je nog moet rijden, en nooit het aantal kilometers. Dit omdat de wegen erg kunnen verschillen en je dus niet (zoals in Europa) aan het aantal kilometers kunt aflezen hoe lang je nog moet rijden.

We waren dus ineen klein woestijn dorp beland, Woomera om precies te zijn, en daar heb je ook ab-so-luut niks. Een paar verstofte huizen, 1 camping met een paar zielige boompjes die al in geen miljoen jaren water hebben gehad, een bezinepomp en een rocket museum dat het enige toeristische puntje aan dit dorpje is, hier deden ze namelijk vroeger testen voor de NASA, ruimtevaart etc. Niet dat wij de moeite hebben genomen hier te kijken, want dat zag er al net zo verstoft uit als het hele dorp.

De volgende dag (09-05-08) zijn we verder gereden naar Coober Pedy, zo'n 4,5 uur rijden vanaf Woomera. Een oersaaie route, want je ziet niets anders dan stof, zand, verdorde boompjes en af een toe een afgekloven karkas van een kangaroo langs de weg met een groepje arenden er om heen. Toch kan het soms best indrukwekkend zijn, omdat er opeens grote zoutmeren op doemen in de woestijn. Dit was vroeger zee en is nu dus uitgedroogd tot een kurkdroge witte zoutvlakte.We hebben verschillende foto's gemaakt, maar uiteraard zitten we nu weer op de sloomste computer aller tijden (we hadden ook niet anders verwacht midden in een woestijn), dus daar wachten we even mee totdat we in een wat meer bewoondere wereld aankomen. Voordat we de outback in gingen, werden we al door verschillende Aussie's gewaarschuwd voor de zogenaamde roadtrains. Dit zijn enorme vrachtwagens tot zo'n 60 meter lang die alleen in de outback rijden omdat ze een enorme snelheid maken en ook een enorm lange remweg hebben, dus niet de tijd om te stoppen. Als je zo'n roadtrain passeert gaat je hele auto schudden door de snelheid en vliegen er vaak ook nog een handvol stenen tegen je auto aan. Je ziet ze al van verre aankomen door de stofwolken die ze achter laten. Gelukkig, na af een toe een beetje heen en weer geschud wordenin de auto, zijn ze ook net zo snel weer voorbij als dat ze je passeren!

Okay, Coober Pedy dus. Betekent letterlijk in het Aboriginal: white mens hole in the ground. Mensen die onder de grond leven. Bij Woomera hadden we een foldertje meegenomen van een underground camping in Coober Pedy, klonk leuk, zag er leuk uit en leek ons wel een unieke ervaring dus gingen we daar naar toe. Na een halfuur lang welkomspraatje van de receptioniste wouden we met onze campervan richting de underground gaan, maar we konden behalve een kleine deur de ingang niet vinden. Niet iets waar onze campervan in paste in ieder geval. Jacob weer terug lopen naar de receptie, waar die ingang van de underground camping dan ooit mag zijn..bleek dat de receptioniste dacht dat wij een tentje in onze campervan hadden, het is namelijk alleen lopend toegangelijk, met een tent dus. Domper! Nu staan we dus gewoon boven de grond, in de hitte (want hier zijn weer geen verdorde boompjes) en samen met zo'n tig vliegen die hier in de woestijn te vinden zijn. Nu snappen we ook waarom iedereen hier met mosquito-netten om het hoofd loopt, het is ook echt nodig namelijk.

Zonet hebben we even de omgeving, voor zover je dat kan doen hier, verkend. We zijn naar een kerk geweest die ook onder de grond is gebouwd incl. glas in lood raampjes en alle poespas. Ook is hier een huisje te vinden die door 3 vrouwen helemaal met de hand is uitgegraven. Alleen hebben wij de plattegrond bij de camping laten liggen en zo boven de grond is dat huisje dus onmogelijk te vinden. Dus gingen we maar naar het visitor center, waar je volgens de Lonely Planet (hebben inmiddels in Melbourne de Lonely Planet van heel Australie gekocht, want die dingen zijn echt een must tijdens je reis!) gratis kon internetten. We waren alleen niet de enige met dat plan, en werden doorverwezen naar de bibliotheek waar je ook onbeperkt kan internetten. En daar zitten we dus nu.

Vanavond hebben we een opal mine tour, geboekt bij onze camping. Samen met waarschijnlijk alleen maar 50+ers, want 4x4's met sleurhutten er achter kom je hier continue tegen. Apart is dat we bij de steden (Melbourne, Adelaide) steeds zwermen met jongeren in Wicked Campers en andere backpackers busjes tegen komen, maar rijden we hier dan is het echt verblijven tussen opa en oma. Als we richting Uluru gaan morgen, zal dat waarschijnlijk wel weer veranderen, thank god!

We denken er misschien ook aan om te gaan WWOOFEN (Willing Workers on Organic Farms). Hiervoor heb je geen Working Holiday visum nodig, maar verblijf je een paar dagen op een boerderij in Australie en help je mee met het voederen van dieren, leer je bijvoorbeeld paardrijden en vee bij elkaar drijven te paard, schapen scheren en al dat soort ongein. Schijnt erg leuk te zijn, want je krijgt gratis onderdak en eten (je leeft gewoon mee met een Australische familie, dus ook erg goed voor ons engels!) en je hoeft alleen maar een eenmalige lidmaatschap te betalen van ongeveer 25 euro per persoon. Verder doen jongeren uit heel de wereld er aan mee, dus is het ook nog eens hartstikke gezellig! Als we in Alice Springs of Darwin aankomen gaan we naar zo'n kantoortje op zoek.

Tot nu weer even het outback-verhaal.

Take care! xxx Petra en Jacob